Dom polski w Koziatyniu
W grudniu 2010 r. w Koziatyniu obwodu Winnickiego został zarejestrowany Rodzinny Dom Polski im. Rafała Górskiego.
Prezesem Domu Polskiego jest Bogdan Siwakowski, długoletni działacz polonijny, założyciel pierwszego polskiego stowarzyszenia w Koziatyniu, były prezes stowarzyszenia obwodowego «Świetlica Polska» w Winnicy.
«To nie jest jeszcze jedno stowarzyszenie z symbolicznym tytułem — mówi pan Bogdan — nasz Dom naprawdę istnieje. Budowaliśmy go około 20 lat, jest naszym wymarzonym projektem».
Naszym — to znaczy naprawdę rodzinnym. Idea założenia Domu Polskiego znalazła wsparcie żony pana Bogdana — Pauliny. Do projektu dołączyła się córka małżeństwa Siwakowskich — Mirosława.
Siedziba rodziny Siwakowskich mieści się na obrzeżach Koziatynia, które bardziej już przypominają wieś niż miasto. W pobliżu — jezioro, stadion, kościół pod wezwaniem Matki Bożej Dobrej Rady. Niedaleko stamtąd do centrum miasta, którego «perłą» jest plac przed Radą Miejską i Rejonową oraz stary park. Koziatyń posiada wygodne położenie geograficzne (łatwy i nieuciążliwy dojazd do Kijowa, Winnicy, Berdyczowa, Żytomierza, Humania ze słynną Zofijówką i innych historycznych miejscowości Podola). Chętni, którzyby chcieli odwiedzić miejsca historyczne, pamiątki dawnych Kresów mogliby z tego skorzystać.
«Po odejściu na emeryturę — mówi dalej pan Siwakowski — wycofałem się z dotychczasowej działalności społecznej, ale to nie oznaczało porzucenia przeze mnie sprawy mojego życia — pielęgnowania kultury i tradycji moich przodków. Gromadziłem bibliotekę, w której mam literaturę naukową, utwory klasyków polskich, czasopisma, a także zbiór filmów polskich, przede wszystkim dzieła czołowych polskich reżyserów. Gościliśmy prezesów i przedstawicieli innych stowarzyszeń. Urządzaliśmy tzw. pogadanki, które nazwaliśmy «Rozmowy przy kominku». W trakcie takich rozmów dzieliliśmy się wrażeniami z imprez polonijnych, wymienialiśmy się doświadczeniem w polonijnej działalności społeczno-kulturalnej. Niejednokrotnie mieliśmy z rodziną zaszczyt gościć panią dziennikarz — Teresę Siedlar-Kołyszko z Krakowa. Jej wrażenia z pobytu u nas można przeczytać w jej książce o Polakach na Ukrainie pt. «Byli, są czy będą?». Chcemy dalej popularyzować kulturę Polski, ale nie w jakiś szablonowy sposób. Pragniemy pokazać prawdziwe perełki Polski unikalnej, niepowtarzalnej, nietuzinkowej. Zrobimy wszystko, by nasz Dom Polski był prawdziwą polską wysepką na północno wschodnim Podolu».
Rodzinny Dom Polski państwa Siwakowskich nosi imię przedwcześnie zmarłego Rafała Górskiego — utalentowanego historyka, autora książek «Polscy zamachowcy — droga do wolności» i «Bez Państwa. Demokracja uczestnicząca w działaniu».
«Nie jest to sprawa przypadku — wyjaśnia pan Bogdan Siwakowski — niejednokrotnie gościliśmy w domu studentów-historyków z Warszawy i Krakowa. Na pewno pod wrażeniem tych spotkań i rozmów w gronie rodzinnym, Mirosława zaczęła się przejmować historią. Osobista znajomość z Rafałem pomogła jej lepiej uświadomić sobie swoje zainteresowania naukowe i kierunki badań. Z kolei Rafała zawsze interesowały wydarzenia na Ukrainie, jej rozwój polityczny, losy demokracji ukraińskiej. Niestety odwiedzić Ukrainę nie było mu sądzone...»
Mirosława po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pracuje, jako dziennikarz w Warszawie, zdobyła też dyplom tłumacza przysięgłego. Teraz tłumaczy na język ukraiński jedną z książek publicysty Szymona Holowni. Chce doprowadzić do skutku wydanie jej tłumaczenia na Ukrainie, żeby umożliwić zapoznanie się czytelnika ukraińskiego nie tylko z podręcznikową historią.
Tak więc możemy spodziewać się, że Rodzinny Dom Polski im. Rafała Górskiego, powstały w Koziatyniu z inicjatywy państwa Siwakowskich, odegra w przyszłości ważną rolę tak w podtrzymywaniu kulturowej i duchowej spuścizny Polaków, jak i w poszerzeniu wiedzy o życiu kulturalno-społecznym Polski na Ukrainie.
Wojciech Lubarski
Komentarze
23:0
29 Kwietnia 2011 r.
20:26
30 Kwietnia 2011 r.
12:0
4 Maja 2011 r.
16:18
4 Maja 2011 r.
16:20
4 Maja 2011 r.
16:22
4 Maja 2011 r.
Tak niechcąco życiowa karuzela
Skręciła odbierając przyjaciela.
Na sercu leży ból ciężkim kamieniem
I uśmiech jego – już tylko wspomnieniem.
Wkrótce zgaśnie smutek, pójdziemy dalej
Pokonując wszystkie radości i żale
Tam, gdzie słońce, wiatr, bezkraje pola,
Tam, gdzie czeka nas nieznana dola.
Tam, gdzie jesień goryczą świat oplata
Tam, gdzie pożegnałem mego brata.
9:5
13 Grudnia 2011 r.
16:15
17 Kwietnia 2014 r.
16:18
17 Kwietnia 2014 r.
19:37
28 Kwietnia 2011 r.